De tijd vliegt voorbij!

Wat gaat de tijd toch snel hier in Bombay!

Mijn stage in het kindertehuis is interessant. Er zijn een hoop cultuurverschillen die heel duidelijk worden naarmate je er voor een langere tijd bent. Al gaat het over de manier waarop zij een baby wassen of de manier van communicatie. Ik heb soms moeite met de manier waarop er wordt gecommuniceerd, of juist niet, met de kinderen. Anderzijds weet ik ook dat ik dit in vijf maanden nooit zou kunnen veranderen, het is de manier waarop in India met kinderen wordt omgegaan.
Als Nederlander kunnen deze confrontaties lastig zijn. Ik bespreek het wel met mijn begeleider en probeer er het beste van te maken.

Verder merk ik dat de kinderen in het kindertehuis steeds meer gehecht raken aan je. Dit vind ik heel fijn, maar ook lastig omdat ik weet dat ik over ruim twee maanden weer weg ben. Wel merk ik dat het mogelijk is om diepgaandere gesprekken met de oudere kinderen te voeren. Echter merk je in deze gesprekken ook een cultuurverschil aangezien sommige onderwerpen nog een taboe zijn.
Er is een kindje die iets ouder dan een jaar is. Hij is een ontzettend vrolijk mannetje die veel op onderzoek uit gaat. Het liefst zou ik hem meenemen naar Nederland. Ik ben enorm aan hem gehecht en hij ook aan mij, lijkt het. 's Ochtends als hij mij ziet aankomen komt hij een knuffel brengen en gaat hij bij mij op schoot zitten. Het maakt hem dan niet uit of hij met andere kinderen aan het spelen is of dat hij bij een andere verzorger zit. Hij komt altijd even knuffelen. Af en toe loopt hij andere kamers binnen, maar naar een paar minuten komt hij altijd even terug om te kijken of ik er nog ben. Vaak komt hij dan nog even een knuffel brengen.
Sinds kort probeert hij mijn naam te zeggen. Het klinkt meer als 'Sieta', maar het is enorm schattig. Je hart smelt. Zelfs de verzorgsters en sommige kinderen in het tehuis zeggen dat ik hem mee moet nemen. Wat was het fijn geweest als ik een aantal kindjes mee kon nemen, maar in het bijzonder dit jochie.

Dinsdag 13 maart ben ik samen met Lisa, een Belgisch meisje, heerlijk uit eten geweest bij Cafe Zoe. Dit is een restaurant dat is opgericht door een Belgische man. Ik was ontzettend blij met eten dat een keer geen rijst bevat. Ik mis het Nederlandse eten namelijk wel echt. Na een tijdje ben je wel klaar met elke dag rijst eten.

Op vrijdag heb ik met Irene afgesproken. Heerlijk om weer even Nederlands te kunnen praten, te kunnen spuien over de dingen waar je tegen aan loopt en het vooral heel gezellig kan hebben.
Het weekend ben ik naar Powai gegaan om even heerlijk uit te rusten in het appartement van Lisa. Zij is er niet vanwege haar werk, maar ik kan lekker mijn eigen gang gaan en tot rust komen. Wonen in het kindertehuis kan gezellig zijn, maar het is ook altijd enorm druk.

De maandag ben ik opnieuw met Irene lekker een hapje gaan eten. We gingen naar een Indiaas restaurantje. Ik merkte dat ik mij niet helemaal fit voelde, maar dat bederft de pret zeker niet!
We zijn in de avond naar Bandra gegaan en hebben lekker een drankje gedronken op een dakterras van een restaurant. Irene had afgesproken met een Indiase vriend van haar, een lieve man. Jammer genoeg moest ik op tijd terug naar Chembur, aangezien het kindertehuis om 22:00 sluit.
De stageweek ging verder z'n gangetje.

Vrijdagavond zijn we uitgegaan. In eerste instantie waren we in een club waar er dezelfde muziek wordt gedraaid als in Nederland. Het is wel een leuk gezicht, zo zie je het Indiase volk toch in een ander daglicht. Daarna zijn we naar een andere club gegaan, Club Drop. Hier werd techno gedraaid, twee Italiaanse dj's waren overgevlogen naar India. Het was een gezellig feestje, maar de volgende dag moest ik weer vroeg op.

Op zaterdag ging ik naar Umang. Dit is een zorgboerderij die is opgericht door Sulu, ook de oprichter van het kindertehuis. Hier wonen de gehandicapte kinderen die 18 jaar of ouder zijn maar niet op zichzelf kunnen wonen. Het is een enorm afgelegen gebied, maar het is heel rustgevend.
Op Umang is er een huis gebouwd voor vrijwilligers die daar komen helpen. Er verbleef nog een Nederlandse vrouw met haar dochter die ook was geadopteerd uit Bal Anand. Dit was erg gezellig en ook fijn om in dit huis te verblijven. Het huis is vrij nieuw, alles is hygiënisch en ik had gezellige mensen om mij heen. Heerlijk was het.
Het was leuk om te zien hoe zelfstandig de bewoners van Umang zijn. Iedereen had zo zijn eigen taakjes. De een hielp in de keuken met het eten, de ander dekte de tafels etc. Een enorm verschil met Bal Anand, waar de meeste gehandicapte kinderen weinig dagbesteding hebben.

De zondag begon iets minder leuk. We waren aan het wachten tot iedereen zover was om terug te gaan naar Bal Anand. Aangezien ik een kleine obsessie heb voor dieren wilde ik de honden die op Umang worden verzorgd gedag zeggen. Ik was twee honden aan het aaien, toen opeens een derde hond in mijn pols beet. Hij kwam van achter aanrennen waardoor ik niet op tijd weg kon lopen. Ik schrok er enorm van en viel op de grond, waardoor hij nog een keer in m'n been kon bijten. Op dit moment was ik heel gelukkig met het feit dat er een Nederlands gezin op Umang was. De vrouw had m'n wonden schoongemaakt en had alle spulletjes die nodig waren bij zich. Daarnaast kwam het allemaal uit Nederland en wist ik dat het geen gekke dingen waren, wat op dat moment heel geruststellend was.

Op maandagochtend ben ik voor de hondenbeten naar de dokter geweest. Gelukkig was ik in Nederland goed ingeënt en was de hond ook tegen Rabiës ingeënt. Dit scheelde me vijf injecties in India en kreeg ik een antibioticakuur tegen ontstekingen. Momenteel geneest alles gelukkig goed.

Op dinsdag kwam een groep Nederlandse studenten die de afgelopen drie weken op Umang hadden gewerkt, een kijkje nemen bij Bal Anand. Het ging om 6 studenten en 2 docenten, een vrij grote groep. Ik heb de groep een rondleiding door het gebouw gegeven en zoveel mogelijk over Bal Anand verteld. Ook konden wij onze observaties van Umang en Bal Anand met elkaar delen, erg interessant. Iedereen valt toch weer andere dingen op.

Op woensdag ben ik samen met de directrice en twee werknemers van Bal Anand terug gegaan naar Umang. Umang bestond 8 jaar en werd uitgebreid gevierd. Taarten die op traditionele wijze werden aangesneden, een hoop eten en veel gezelligheid.
Op Umang is er een ruimte waar elke week dokters langskomen om te kijken of het goed gaat met de bewoners. Vanaf nu is het elke twee weken geopend voor de bewoners van het dorp. Aangezien er hier geen sprake is van een zorgverzekering en je de dokterskosten uit eigen zak moet betalen, gaan mensen in dat dorp weinig naar de dokter. Hier konden zij gratis een check laten doen en eventueel wat medicijnen meekrijgen. Het was interessant hoe dit te werk ging. Een hoop mensen, alle kinderen uit de buurt kwamen mee. Niemand wist hoe oud ze waren en in de kamer van de dokter werden waar de patiënten bij zaten allemaal foto's gemaakt. Privacy kennen ze hier niet in de zin zoals wij het kennen, haha.

Donderdagavond ging ik samen met Lisa opnieuw naar club Drop. Hier draaide een Belgische dj, Netsky. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van hem had gehoord. Het was al met al een ontzettend gezellig feestje. Het duurde tot 02:00, wat maar goed was aangezien we beide de volgende dag moesten werken.

Vrijdag kwam Shishir samen met een vriendin van hem, Marlous. Zij komen ook uit Nederland. Ze hadden knakworsten, noodles en stroopwafels meegenomen uit Nederland (op aanvraag). Ik ben sinds ik hier ben nog niet zo blij geweest met eten. Heerlijk om binnenkort weer te kunnen genieten van een lekker broodje knakworst.
In de avond zijn wij met z'n drieën uit eten geweest in Bandra. Helaas moest ik weer op tijd terug vanwege de sluitingstijd van het kindertehuis, maar we hebben het heel gezellig gehad!

Nu is het alweer zondag, het weekend is voorbij gevlogen. Op dit moment zit ik weer in het appartement van Lisa, om weer even heerlijk bij te komen. Het geeft een hoop rust en ook weer frisse energie om de week weer te beginnen.

Geniet van jullie weekend!